Terug van weggeweest

En Tales of Salt is terug! ’t Was hier even heel erg stil, zo stil zelfs dat je een blaadje kon horen vallen en dat is al iets merkwaardigs zo vlak in de zomer. Anyhoo, goede excuses voor die afwezigheid, dat wel. Eerst een bivak van tien dagen dat superformitastisch was. Nee echt, ’t was dik in orde. Aan al mijn chirovriendjes een dikke dankoewel voor het kamp. En traantjes vloeiden rijkelijk. Het was het allerlaatste kamp van ons vb’tje (voor de niet-chiro’ers een vb is een volwassen begeleider). Ze heeft 18 jaar echt alles gedaan voor onze chiro. Als je haar zag, zag je chiro. Zag je chiro, dan zag je haar. Nee echt, ’t zal een groot gemis zijn. Maar ach, om helemaal cliché te doen: er is een tijd van komen en gaan enzo ge kent dat wel, de gebruikelijke dingen ya know.

Op kamp hadden we last van een echte plaag. Geen ratten-, muizen- of iets anders waarvan ge een plaag kunt krijgen. Nope, ’t was een serieuze ziektenplaag. En ik heb het ook vlaggen gehad. Dinsdagavond, net thuisgekomen van het kamp, gingen we met de leiding en de toekomstige leiding (de aspi’s dus) ietske gaan eten in ’t stad. Al goed en wel, ik voelde mij opperbest maar in 1-2-3 was ik slecht gekomen en mijn overheerlijke spaghetti (eentje van 10 euro dan nog en ‘k heb er nog geen halfuur van kunnen genieten) lag er alweer uit. Plezant is anders uiteraard. Ik zag mijn uitje naar Dranouter al zo hard in het water vallen. Gelukkig was ik de volgende dag al een heel stuk beter. Heel de dag een beetje de zieke uitgehangen en voila donderdag kon ik gerust vertrekken voor het leukste festival in België en omstreken.

En Dranouter mocht er zijn. Man man man, was me dat een leuke 4-daagse! Heel wat sjieke dingen gezien, bekende, heel bekende en wat minder bekende dingen. Straks maak ik wel nog een apart postje over Dranouter of dat gaat hier anders in overload gaan. Ik ken dat.

Geschreven al luisterend naar: Take me home – Cream & Spices